Daha birkaç gün daha devam edecekmiş
Hhıı ne fark eder ki hayatımız hep böyle
Uzun zaman oldu böyle kendine konuşmalar. Nedenini hiç söylemiyordu. Taki ikna edene kadar. Aslında pek kolay olmadı konuşturma tam üç yılımı aldı. Hayatımda böyle ağzı sıkı olan birini görmedim. Evet hayatımda bir daha da göreceğimi sanmıyorum. Gerçi dunya halı ve dünyanın zalimliği veya belki de hayırsızlığı.
Ziyayla dosluğumuz beş yıl öncesine dayanıyor. Beş yıl öncebir doğa gezisinde. Eski arkadaşlarla çıktığım sıradan bir gezi ama bu sıradan gezi hayatıma biraz olsun anlam katan bir dost kattı ziya yı. İlkgördüğümde sefilgörünüşüne kanmıştım açıkçası. Gömleği baya boldu. Giydiği pantolon da bir belki iki beden büyük görunuyordu. Saçı sanki hiç tarak görmemişti. Sakalı da en az bir aylıktı. Öyle ki yalnız baiişına geziye çıkışını espiri konusu yapıp baya gülmüştük. Tabi ortamımız güzel biz gülüp eğleniyoruz. Gırgır şamata oyun derken onu unuttuk. onun bizim biraz ilerimizde ağacın kavuğuna sırtını dayayıp göğü seyseyrettığibiraz geç farkettim. Arkaşlar belkigörmüştür ama ben görünce espiri ile arasışda bir saatten fazla olmuştu. Hatta onun hala orda olduğunu görünce biraz gerildim. Artık oyun oynarken arada bir bakıyordun göz ucuyla ama onda hiç hareket yok hep aydı duruş aynı durgunluk.
Çocuklar yorulunca birer birer oturdular. Ben ise henüz adını bile bilmediğim o durgun adamı takip ediyorum. Sözde çaktırmadan takip ediyordum ama o zaten hiç istifini bozmadığı için bön bön baksam bile ona baktığımı anlamazdı. Bütün arkadaşlar oturunca ben oturmadan bir tur atacağımı söyleyip ona doğru gittim. Yaklaşırken ayak sesimi duymuş gibi sakince gözlerini göklerden indirip bana baktı. Sessizce bir süzdü. Baştan ayağa kadar ve sanki hiç bir şey olmamış gibi yine başını kaldırdı ve göğe bakmaya başladı. Ve yine durgunluk ve sessizlik.
Bu durumu biraz içerledim ama onun durgunlynun etkisi olsa gerek ben de sakinleştim. Yanına gittim. Aramızda iki adım mesafe kaldı. Ama o hala hiç kımıldamamıştı. Durdum ve selam verdim.
Kardeş nasılsın epeydir bakıyom da hiç hareket olmayınca korktum bir bakayım dedim.
Yakından bakınca öyle görunuyor. Uzaktan bakarken korktum açıkçası.
Sağol kardeş buna da şükür. Halimiz vaktimiz yerinde hala.
Dedi ve başını tekrar kovuğa dayayıp göğe bakmaya devam etti. Ben bu hareketini görünce biraz kızdım. Çünkü duruşu seninle konuşmak istemiyorum der gibiydi. Ben de baya yorulmuştum karşısına geçip oturdum. Arkadaşlarıma baktım biraz çaprazımda kalıyordu. Bir ona bir arkadaşlara baktım. Sonra merak ettim ve duruşunu taklit etmeye çalıştım. Ama oturduğum yere doğru sarkan ağaç dalı boynumu biraz sıyırdı. Biıraz geri çekildim ve bu sefer duruşunu iyice bir süzdüm....
Göğu seyretmek baya ilginç bir işmiş. Bir bakıyorsun hiç bir şey yok bir bakıyorsun bir kuş geçiyor. Sonra bir bakıyorsun küçük bir bulut beyaz pamuk gibi ama şekilden şekile giriyor. Sonra dağılıyor sonra bir başka kuş. Donra bir kelebek. Tabi ağacın altından baktığım için benim dikkatimi en çok ağaç yaprakları çekmişti. Çok hatırlıyorum en cok da onlara bakmıştım. Çok güzel sallanıyorrdu hafif hafif esen rüzgarda sanki ağılaştırılmış şekilde bir video izler gibi. Öyle güzel sallanıyorlardı ki aklıma dans ediyor olabilecekleri gelmişti. Tabi o arada yaprakların arasından süzülen güneş ışıkları da apayrı bir güzellik katıyordu bu dansa insan ışık ve yaprağın dansını seyrederken baya mutlu oluyormuş. O zaman farkettim.
Ziya da ben de her ne kadar farklı açıdan olsa da aynı göğü seyrrdiyorduk. Aynı dalları aynı kuşları aynı kelebeği. Hatta ikide bir şekil değiştiren küçük bulutu da. Tabi iş bunlarla bitmiyormuş...
Kardeş müsadenle ben gideyim arkadaşlar bekler.
İşte böyle kısa bir selam iki kelamla başladı her şey. Geziden iki gün sonra şehir merkezine indim küçük mütevazı köyde yaşasamda şehir merkezine sık sık giderdim. Her gittiğide de şehri didik didik ederdim zaten küçüç bir şehir iki üç cadde üç beş sokak. Köyüm ne kadar diğer köylere göre küçükse şehir de o kadar diğer şehirlere göre küçük. Ama güzel insanı hoş sohbet esnafı hoş sohbet. Küçük caddeden bazen başından sonuna selam vere vere geçerdik çoğu zaman.
Şehir merkezine vardığımda altyapı çalışmalar çevre düzenlemeleri baya çok olduğu için şehir merkezi baya dağınıktı. Bu sefer pek gezme hevesi kalmadı ve gördüğüm ilk kahvelerden birine girdim çaycıdan bir çay istedim ve ve bir kürsü bulup oturmaya başladım. Çayımı beklerken aynı zamanda etraftaki tanıdıkları da selamlayıp baş eğmeler eli göğse koyum öne doğru eğilmeler. bir ordan bir burdan derken daha bitmemişti ki çay geldi. Çaycı çayı sakince bıraktı ve aynı sakinlikle önce bir adım geriye sonra dönerek geri gitti. Bir ara köşede oturan geniş giyinimli bir çarptı gözüme
. Çayımı yudumlarken arada bir gözüm ona kayıyordu. Pek anlam veremiyordum. Zaten yüzünü de tam göremediğim için her bakışımdan sonra daha çok merak etmeye başlıyordum ki tam oesnada telefonum çaldı yavaşça cebimden çıkardım önce ses tuşuna basarak sessize alsım arsından arayanın ismini okumaya çalıştım. Arayan Zeki
Nedense o an aklıma gezide gördüğüm adam gelmişti. Nasıl bir izlenim bırakmış sa artık o garip adam. O günden sonra da uzun bir süre ne zaman geniş giyimli birini görsem aklıma geliyor olmuştu. Bir gün yine aynı kahvede otururken birden kapı açıldı. İçeri giren adam bol giyimli sakalı dağınık. Ve bir o kadar da uzamış. Ama Saçlarına biraz çeki düzen vermiş o garıp adamdı. Sessizce geçip köşedeki tabureyr oturdu başını bir sağa bir sola çevirdi. Çaycıyı görünce kısık bir sesle
Çaycı güler yüzle ve biraz da sesini yükselterek ama bir o kadar da sesine saygılı bir ton yükleyerek
Hemmen getiriyorum Ziya abim
Ama o nasıl bir söyleyiş ve ardından tabureye nasıl bir kurulma. Sanki uzun bir savaştan çıkar gibi. Sanki sırtından bir tok yük inmiş gibi. O kadar bir dağılma o kadar bir serpilme o kadar bir sahiplenme. O anda aklıma ben olsam sabaha kadar kalkmam bu oturuşun ardın diye geçirdim ister istemez. Ben yine oturduğum yerden onu izlemeye başladım. Aynı gezideki gibi yine bir güzel kurulmuş oturduğu yere ve başını aynı şekilde yukarı dikmiş. Tek farkla bu sefer tavanı seyrediyor. Bana yine garip geldi tavana baktım. Kahve ocağı biraz eski olduğu için tavan da zamana karşı yavaş yavaş yenilmiş gibi. Eski tahta tavanlardan olduğu için küflenmiş yıldan yıla fark eder gibi küf çizgileri vardı hatta köşelere doğru küçük bir örümceğin yuvası vardı. Örümcek yuvasını görunce biraz tebessüm edip yine o garip adama baktım. Ama onda en ufak bir fark yok durgun bir su gibi ne ufak bir kipırtı ne de biresinti. Bu bana biraz garip gelmişti. Benim gibi hayatı dolu dolu ve hizli yaşayan biri için bu durgunluk çok garip oluyordu. Belki de onun için bu adam benim bu kadar dikkatimi çekmişti. Belki de bu yüzden onu izlerken yeni bir keşfe atılıyor gibi merakla bakıyordum.
Derin bir nefes almıştı oysa ama sanki derin ama çok derinden bir ah çekti gibi geldi bana. Ve aslında yanılmadığımı şimdi anlıyorum. Nefes alışı bile ah çekerek
onu dinleyece onu anlayacak ona onun insanlığınu hatırlatacak bir dost selamı onu dinlemeye hazır oldupunu gösterecek. Varlığı bir yükünü hafifletecek yoklu bile her türlü sıkıntıya katlanabilecek cesareti verece bir dost. Evet, biraz roman kahramanı gibi olacak bu dost. Sanki romandaki asıl oğlanı anlayan tek kişi o olacak. Ama nerde... Her zaman bu roman kahramanlarını kıskandığını söylerdi. Nedeni ise hep aradığı dosluğu orda görürdü. Görürdü de ona faydası olmuyordu. Onları okumak bile bazen rahatlatır ama ben artık okurken bile rahat olamıyorum.
Artık gözlerim bile bana ihanet ediyor. Tama aradığım dostu buldum derken birden gözlerime sizi giriyor. Devam edemiyorum ve uyku beni yeniyor diyordu.
Ben o dün o nefes alıştaki ahı işittiğimden beri onu bir roman kahramanı olarak görüyorum çünkü aslında romanı roman yapan insanı romana çeken ağır bir duygu yüklüydü bu ah! Yavaşça yerimden kalktım. Çayımı rlime aldım ve yakınlaşıp selam verdim. Yine ilk günkü gibi başını yavaşça indirdi ve selamı aşırken bir de elini kalbinin üstüne koydu
Beni hatırladınız mı geçen gezide biraz konuşmutuk
Başını biraz eğerek yüzüme doğru baktı her halde güneş bir camdan falan görüne çarpıp kamaştırıyordu. Yümüme baktı baktı ve yeni hatırlar gibi dizini biraz ovuşturarak
Haa. Evet buyrun bir şey mi vardı.
Yok yok sadece sizin masanıza oturmak istedim
O zaman şöyle rahat otur. Ve çaycıya seslendi
Bizim çaylar iki oldu. Abininkini tazele.
Yok yok gerek yok zaten daha bunu bitirmedim.
Etme be kardeş benim masama geldin çayı da iç bari. Hem benim çay biraz geç gelir seninkini de ona göre ayarlar Ali kardeşim.
Eh madem öyle diyorsunuz öyle olsun.
Sönra dönerek tekrar çaycı Aliye seslen
Abinin çayına göre ayatla bitince getir
Evet abim nasıl istersen.
Ondan sonra ben biraz heyecanla
Ben Aziz bu arada. Sizin de adınız Ziyaymış
